Η εγγενής ανεπάρκεια ή αδυναμία μιας χώρας να ανταποκριθεί στα αυτονόητα αποδείχθηκε με τον πλέον τραγικό τρόπο επάνω στις ράγες και δυστυχώς το ρολόϊ δεν γυρίζει πίσω.
Κυνικά και όσο τα Τέμπη μυρίζουν καμένη σάρκα, άνοιξε ο διάλογος για την ημερομηνία των εκλογών. Όταν οι άνθρωποι δεν έγιναν καν παρελθόν συζητάμε πως θα γίνει η διαχείριση της λήθης.
Ποιος θα είναι όμως εκείνος που θα “σφυρίξει” την λήξη του πένθους για να οδηγηθούμε αμέριμνοι στις κάλπες βλέποντας τα τρένα περνούν;
Το αιματοβαμένο μητρώο των Τεμπών δεν κλείνει με ένα πόρισμα που τιτλοφορείται ήδη «ανθρώπινο λάθος».
Κανένας λογαριασμός με τις πληγές δεν κλείνει όταν υπάρχουν τόσοι τάφοι και κανένα πόρισμα δεν θα καλύψει το καθήκον της μνήμης. Ποιος θα μας πει πόσες ημέρες χρειάζονται για να αποστασιοποιηθούμε από την σκοτεινή πλευρά , για να το σκάσουμε από την πίσω πόρτα του φρενοκομείου με την ψήφο μας στην κάλπη; Θα μας το «υποδείξει» ο πρωθυπουργός τις επόμενες ημέρες.
Ο πρωθυπουργός που δεν άκουσε όταν έπρεπε, που δεν ανησύχησε όταν χρειάστηκε, που δεν προβληματίστηκε όσο ήταν καιρός, που η Κυβέρνησή του δεν συνομιλούσε με τους υπονομευτές συνδικαλιστές.
Ακόμα και οι πλέον φανατικοί έχουν αντιληφθεί πως οι διαχειριστές των σιδηροδρόμων δεν αποδείχθηκαν απλά ανίκανοι, αλλά επικίνδυνοι επειδή ακριβώς ήταν ανίκανοι και το καθήκον της μνήμης είναι εκείνο που επιτάσσει μια συλλογική ηθική στάση απέναντι σε εκείνο που δεν πρέπει να λησμονηθεί.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ
