H χρόνια κατανάλωση αλκοόλ μπορεί να κάνει τους ανθρώπους πιο ευαίσθητους στον πόνο μέσω δύο διαφορετικών μοριακών μηχανισμών—έναν που οδηγείται από την πρόσληψη αλκοόλ και έναν από τη στέρηση αλκοόλ. Αυτό είναι ένα νέο συμπέρασμα από τους επιστήμονες της Scripps Research, σχετικά με τους πολύπλοκους δεσμούς μεταξύ αλκοόλ και πόνου.
Η διαταραχή της χρήσης αλκοόλ (ΔΧΑ), η οποία περιλαμβάνει τις καταστάσεις που συνήθως ονομάζονται κατάχρηση αλκοόλ, εξάρτηση από το αλκοόλ και εθισμός στο αλκοόλ, επηρεάζει 29,5 εκατομμύρια ανθρώπους στις ΗΠΑ σύμφωνα με την Εθνική Έρευνα για τη Χρήση Ναρκωτικών και την Υγεία του 2021. Με την πάροδο του χρόνου, η ΔΧΑ μπορεί να προκαλέσει την ανάπτυξη πολλών χρόνιων ασθενειών, συμπεριλαμβανομένων των καρδιακών παθήσεων, του εγκεφαλικού επεισοδίου, της ηπατικής νόσου και ορισμένων μορφών καρκίνου.
Μεταξύ των πολλών επιπτώσεων της μακροχρόνιας κατανάλωσης αλκοόλ είναι και ο πόνος. Περισσότερα από τα μισά άτομα με ΔΧΑ βιώνουν επίμονο πόνο κάποιου τύπου. Αυτό περιλαμβάνει την αλκοολική νευροπάθεια, η οποία είναι βλάβη των νεύρων που προκαλεί χρόνιο πόνο και άλλα συμπτώματα. Μελέτες έχουν, επίσης, βρει ότι η ΔΧΑ σχετίζεται με αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλος επεξεργάζεται τα σήματα πόνου, καθώς και με αλλαγές στον τρόπο ενεργοποίησης του ανοσοποιητικού συστήματος. Με τη σειρά του, αυτός ο πόνος μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένη κατανάλωση αλκοόλ. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της απόσυρσης, τα άτομα με ΔΧΑ μπορεί να εμφανίσουν αλλοδυνία, στην οποία ένα αβλαβές ερέθισμα γίνεται αντιληπτό ως επώδυνο.
Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο British Journal of Pharmacology, προτείνει επίσης πιθανούς νέους στόχους φαρμάκων για τη θεραπεία του χρόνιου πόνου και της υπερευαισθησίας που σχετίζεται με το αλκοόλ.
«Υπάρχει επείγουσα ανάγκη να κατανοήσουμε καλύτερα την αμφίδρομη οδό μεταξύ του χρόνιου πόνου και της εξάρτησης από το αλκοόλ», λέει η ανώτερη συγγραφέας Marisa Roberto, PhD, καθηγήτρια Νευροεπιστήμης στην Scripps Research. «Ο πόνος είναι ένα ευρέως διαδεδομένο σύμπτωμα σε ασθενείς που πάσχουν από εξάρτηση από το αλκοόλ, καθώς και ένας λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι οδηγούνται να πιουν ξανά».
Η μελέτη
Η Roberto και οι συνεργάτες της ενδιαφέρθηκαν να μάθουν τις υποκείμενες αιτίες αυτών των διαφορετικών τύπων πόνου που σχετίζεται με το αλκοόλ. Στη νέα μελέτη, συνέκριναν τρεις ομάδες ενήλικων ποντικών: ζώα που εξαρτώνται από το αλκοόλ (κατάχρηση αλκοόλ), ζώα που είχαν περιορισμένη πρόσβαση στο αλκοόλ και δεν θεωρούνταν εξαρτημένα (μέτρια κατανάλωση) και εκείνα που δεν είχαν ποτέ πιει αλκοόλ.
Στα εξαρτημένα ποντίκια, η αλλοδυνία αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια της στέρησης αλκοόλ και η επακόλουθη πρόσβαση στο αλκοόλ μείωσε σημαντικά την ευαισθησία στον πόνο. Επιπλέον, περίπου τα μισά από τα ποντίκια που δεν ήταν εξαρτημένα από το αλκοόλ εμφάνισαν επίσης σημάδια αυξημένης ευαισθησίας στον πόνο κατά τη διάρκεια της στέρησης αλκοόλ, αλλά, σε αντίθεση με τα εξαρτημένα ποντίκια, αυτή η νευροπάθεια δεν αναστράφηκε με την επανέκθεση στο αλκοόλ.
Όταν οι επιστήμονες μέτρησαν στη συνέχεια τα επίπεδα των φλεγμονωδών πρωτεϊνών στα ζώα, ανακάλυψαν ότι ενώ οι οδοί φλεγμονής ήταν αυξημένες τόσο σε εξαρτημένα όσο και σε μη εξαρτημένα ζώα, συγκεκριμένα μόρια αυξήθηκαν μόνο σε εξαρτημένα ποντίκια. Αυτό δείχνει ότι διαφορετικοί μοριακοί μηχανισμοί μπορεί να οδηγήσουν τους δύο τύπους πόνου. Υποδεικνύει επίσης ποιες φλεγμονώδεις πρωτεΐνες μπορεί να είναι χρήσιμες ως στόχοι φαρμάκων για την καταπολέμηση του πόνου που σχετίζεται με το αλκοόλ.
«Αυτοί οι δύο τύποι πόνου ποικίλλουν πολύ, γι’ αυτό είναι σημαντικό να μπορούμε να διακρίνουμε μεταξύ τους και να αναπτύσσουμε διαφορετικούς τρόπους θεραπείας κάθε τύπου», αναφέρει η κύρια συντάκτρια της μελέτης Vittoria Borgonetti, PhD, μεταδιδακτορική συνεργάτιδα στο Scripps Research.
Η επιστημονική ομάδα συνεχίζει τις μελέτες για το πώς αυτά τα μόρια μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη διάγνωση ή τη θεραπεία καταστάσεων χρόνιου πόνου που σχετίζεται με το αλκοόλ.
«Στόχος μας είναι να αποκαλύψουμε νέους πιθανούς μοριακούς στόχους που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη διάκριση αυτών των τύπων πόνου και ενδεχομένως να χρησιμοποιηθούν στο μέλλον για την ανάπτυξη θεραπειών», λέει η δεύτερη η 2η ανώτερη συντάκτρια Nicoletta Galeotti, PhD, αναπληρώτρια καθηγήτρια Προκλινικής Φαρμακολογίας στο το Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας.
Πηγή: reader
