Γράφει ο Απ. Παντσάς
Κι αφού συνομίλησε για τρεις μέρες με το μαξιλάρι του ο Α. Τσίπρας αποφάσισε ότι έπρεπε να παραιτηθεί, και να αφήσει ν’ ανθίσουν τα όποια λουλούδια ανθίσουν στο λιβάδι της κομματικής ηγεσίας, έναν χώρο τόσο δελεαστικό αλλά ταυτόχρονα τόσο απαιτητικό και ακανθώδη. Αυτός ούτως ή άλλως έπρεπε να φύγει. Ήταν τρείς μέρες περισυλλογής, θυμού, απογοήτευσης, δακρύων, ενοχών. Όλα μαζί συνέθεταν, κατά τη γνώμη μου, ένα ιδιότυπο αλλά αναγκαίο πένθος. Όλα τούτα ήταν λογικό, ανθρώπινο, αναμενόμενο να «τρέξουν» στην ψυχή ενός ανθρώπου που αφιέρωσε μια ολόκληρη ζωή στην υπηρεσία ενός κόμματος, μιας ιδεολογίας, μιας κοινωνικής πρότασης. Δεν ήταν γεννημένος πρίγκιπας σε ρόλο προκαθορισμένο και νομοτελειακά αναπόφευκτο. Ήταν ένας καθημερινός άνθρωπος, δηλαδή ένας κάποιος σαν όλους εμάς, από το πουθενά, που με αγώνα, μέσα από μικρές και μεγάλες στιγμές, με ήττες και νίκες έφτασε εκεί που έφτασε και «έσυρε» πίσω του έναν κόσμο ολάκερο και του επέτρεψε να σεργιανίσει στα ουράνια της εξουσίας.
Αυτός ήταν ο Τσίπρας και όλοι το γνωρίζουν. Και οι φίλοι του και οι εχθροί του με αποτέλεσμα οι πρώτοι να μπουν σε στρόβιλο πανικού και οι δεύτεροι να πλέουν σε πελάγη ευτυχίας. Ορθώς παραιτήθηκε. Για τους εντίμους δεν έχουν πατρότητα μόνον οι νίκες, πατρότητα έχουν και οι ήττες. Κι αυτή ήταν μια συντριπτική ήττα που την χρεώνεται χωρίς αμφιβολία πρωτίστως ο ίδιος. Προφανώς και ατύχησε στη διαχείριση της «πολιτικής ανοχής» που του έδωσε ο λαός μετά το 2019. Προφανώς και δεν «διάβασε» σωστά τις παγκόσμιες εξελίξεις, τις αλλαγές της εθνικής μας ψυχοσύνθεσης, τις αναδιατάξεις των λαϊκών ζητούμενων και τις απαιτήσεις του συλλογικού υποσυνείδητου. Άκουσα από έγκυρα χείλη ότι έχει μετρηθεί εκείνη η μπούρδα που πέταξε η Φωτίου λίγες μέρες πριν τις εκλογές (ότι με ετήσιο εισόδημα 5.000 ευρώ είσαι «μεσαία τάξη», σχεδόν πλούσιος), ότι στοίχισε στον ΣΥΡΙΖΑ μια απώλεια του 4%. Έναν ολόκληρο παλαιό Συνασπισμό δηλαδή! Δεν ορκίζομαι ότι είναι όντως έτσι, δεν ξέρω αν μπορεί και να μετρηθεί με τόση μεγάλη ακρίβεια. Το βέβαιο είναι ότι εκατοντάδες Κατρούγκαλοι, Φωτίου, Τσακαλώτοι αλώνιζαν τα κανάλια σε όλη τη χώρα και έστηναν, λόγω πολιτικής ανεπάρκειας εννοείται και όχι από πρόθεση, το ικρίωμα πάνω στο οποίο επέπρωτο να «αποκεφαλιστεί» ο αρχηγός. Δεν αναφέρω εδώ τον πλαδαρό συντονισμό της κεντρικής ιδέας στην «αντιπρόταση διακυβέρνησης» που θα έπρεπε να μάθουν όλοι παπαγαλία έστω αλλά κανείς δεν διάβασε κάν. Ούτε για το ανύπαρκτο έργο και τον μηδενιστικό μιμητισμό των βουλευτών, οι περισσότεροι των οποίων είχαν εκλεγεί εξ αδρανείας, χάρη στον Τσίπρα, και όχι λόγω έργου, γνώσεων η κοινωνικής διαδρομής. Τους «έκατσε» και αυτοί στρογγυλοκάθισαν πάνω στον παχυλό «μισθούλη» τους, τα προνόμια, την αναγνώριση και άφησαν κατά μέρος την ουσία του πολιτικού τους ρόλου και βεβαίως την παραγωγή έργου που θα το «εξαργύρωναν» στην κάλπη. Παρέες έκαναν, τσίπουρα έπιναν, στις λιτανείες πήγαιναν, φωτογραφίες έβγαιναν. Και φυσικά τώρα ορφάνεψαν γιατί όλη τη λέζα την τραβούσε για πάρτη τους ο Τσίπρας, αλλά για πόσο;
Ξέρετε το μαξιλάρι δεν είναι ένα απλό αξεσουάρ του κρεβατιού. Έχει ιδιαίτερη σημειολογική βαρύτητα και δεν αναφέρθηκε τυχαία, κατά τη γνώμη μου. Υποδηλώνει με εξαιρετικά στοχαστική προσέγγιση βαθύτερα νοήματα και φανερώνει προθέσεις. Η χρήση από τη μεριά του Τσίπρα αυτής της φράσης που αποδίδεται στον Χ. Φλωράκη δεν ήταν καθόλου μα καθόλου τυχαία. Στο μαξιλάρι μας, ναι, κάθε βράδυ, στην ηρεμία της νύχτας, αναπόσπαστοι κάνουμε όντως τον απολογισμό της μέρας, την κριτική των άλλων, την αυτοκριτική μας, ξεδιαλύνουμε ερωτηματικά, βγάζουμε συμπεράσματα. Το κάνουμε όλοι και αυτό είναι το προφανές!
Όμως τι άλλο μας συμβαίνει πάνω στο ίδιο μαξιλάρι που μέχρι πριν λίγο παλεύαμε με τις πραγματικότητές μας; Ονειρευόμαστε! Φτιάχνουμε, ή το ασυνείδητο μας φτιάχνει, άλλους κόσμους που μπορεί να μην ταυτίζονται με τους τρέχοντες και υπαρκτούς αλλά σίγουρα συναρτώνται και επηρεάζονται από αυτούς. Και ποιο θα μπορούσε να είναι το όνειρο του Τσίπρα εν προκειμένω; Επιτρέψτε μου να τολμήσω την πρόβλεψη και κρατήστε την! Μόνον ένα. Η επιστροφή του. Γιατί θα επιστρέψει φυσικά. Θα δώσει χρόνο στην ωρίμανσή του. Θα ξαναδιαβάσει τα γεγονότα. Θα τα μελετήσει. Θα μάθει από αυτά. Θα διδαχτεί. Θα «τρέξει» με άλλο τρόπο τις συγκυρίες που έζησε και θα τις «καταλήξει» σε άλλα αποτελέσματα. Ίσως γίνει πιο αυστηρός με τον εαυτό του και με τους άλλους. Ίσως βαθύνει το στοχασμό και επικαιροποιήσει τις απολυτότητες, που αρκετές φορές τον έβγαζαν σε λάθος δρόμους. Μπορεί! Μια υπόθεση κάνω! Τις συνθήκες, τον χρόνο, τη συγκυρία που θα καταστήσει εφικτό ή αναγκαίο αυτό το come back, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, μπορώ να τις φανταστώ αλλά σίγουρα όχι να τις διατυπώσω. Το βέβαιο είναι ότι θα γυρίσει σοφότερος, πιο ώριμος, πιο δυναμικός και τότε πολλοί θα χάσουν τον ύπνο τους. Γιατί, μην σας ξεγελά η ευκαιριακή κυριαρχία Μητσοτάκη, ούτε οι κατασκευασμένες από ΜΜΕ και συστηματάκια πολιτικές φυσιογνωμίες που του χρησιμεύουν για γαρνιτούρα. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στα ενδότερα των κομμάτων για να αντιληφθεί πόσο άνυδρος είναι ο έρμος τούτος τόπος.
