Του φεγγαριού τα νήματα τα πορφυρά
πληγές δείχνουν να μοιάζουν
που στάλα στάλα στάζουν
Τις ώρες τις σπαταλημένες
στις τρύπιες λατρείες, τις χαμένες
Στις αγάπες τις ξοδεμένες
στον πίσω Χρόνο, τον ψεύτη
τον ένοχο, τον κλέφτη
που μορφές απατηλές,
Θολές και λειψές,
Αφήνει στης ψυχής μου τον καθρέφτη
(Μια παρ’ ολίγον πανσέληνος λίγο πάνω από του “Λαγού τη ράχη”, στο Λαύκο)
