Γράφει ο Γιώργος Ινεπολόγλου
Ο πολιτισμός ενός λαού δεν φαίνεται στα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης, ούτε στη πληθώρα από καφετέριες ή τζογαδόρικες επιχειρήσεις. Φαίνεται στις υποδομές για τα άτομα με ειδικές ικανότητες, που δυστυχώς στον Βόλο είναι είδος υπό εξαφάνιση. Πολλά χρόνια πριν, από τα ταξίδια στην καρδιά της Ευρώπης είχα διαπιστώσει ότι οι χώρες αυτές έβριθαν από τέτοια άτομα. Όπου και να γύριζες έβλεπες άτομα με ειδικές ικανότητες να κυκλοφορούν χωρίς συνοδό, να ικανοποιούν μόνα τους τις καθημερινές τους ανάγκες χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Η απορία που μου δημιουργήθηκε ήταν γιατί στην Ελλάδα δεν έχουμε τόσα πολλά άτομα με κινητικά προβλήματα; Με λίγη ακόμη παρατήρηση διαπίστωσα την οδυνηρή πραγματικότητα. Εμείς αυτά τα άτομα κάποτε τα ρίχναμε στον Καιάδα. Αλλά και σήμερα δεν πάμε πίσω. Ο δρόμος που οδηγούσε σε μία τέτοια ομάδα ανθρώπων ήταν αδιάβατος όπως δείχνουν οι πινακίδες (από την google) στην πρώτη φωτογραφία.
Όταν αποφάσισε η πολιτεία να τον διαβεί τον στόλισε με κομφετί και σερπαντίνες ειδικής κατασκευής όπως δείχνει η δεύτερη φωτογραφία, σε μία γέφυρα που παραλίγο να έπνιγε την πόλη γιατί φράζει την ροή του νερού.
